Już za chwilę, za chwileczkę, kolejne święto niepodległości. Przed rokiem wrzuciłem ranking pięciu moich ulubionych polskich gier. Tegoroczna lista jest bardzo podobna, bo też specjalnie dużo w rodzime produkcje nie grałem, ale jakieś drobne przetasowania są.

Jeśli baza BGG mnie nie myli, to w ostatnich dwunastu miesiącach poznałem 6 rodzimych tytułów: Zaginione wyspy, Znikające ciasteczka, Rycerzy i zamki, Letnisko, 111   i Osadników: Narodziny Imperium. Dwie raczej słabe, dwie OK i dwie dobre. Do piątki przebili się włącznie Osadnicy, ale 111 też daleko nie było.

1. Pret-a-Porter
Zelektryzowało mnie info, że gra po przetematowaniu ma się znaleźć w jednym z przyszłych planów wydawniczych Portalu. Co prawda już dawno podjąłem decyzję o odpuszczeniu segmentu euro-kombajnów, ale dla nowego PaP-a na bank zrobię wyjątek. Choćby miał się kurzyć na półce. Kawał porządnego, pełnokrwistego euro.

2. Magnum Sal
Nie potrafię powiedzieć co mnie w tej grze tak pociąga. Jest to w sumie klasyczne euro jakich setki na rynku. A jednak Magnum Sal to jedna z moich ulubionych gier. Idealnie pasuje mi ciężkość i czas rozgrywki. Mimo burej oprawy graficznej lubię z nią obcować też ze względów estetycznych. I najważniejsze – każdorazowo wprowadza mnie w pozytywny nastrój. Czysta frajda po prostu.

3. K2
Gra imponuje mi przede wszystkim elegancką mechaniką, którą można szybko wytłumaczyć nawet największemu tłukowi. W dawnych czasach, gdy jeszcze próbowałem ewangelizować planszówkowo moich znajomych, K2 sprawdzało się najlepiej. Zrozumiały temat, który ma swoje odzwierciedlenie w regułach, wspierał mnie przy tłumaczeniu zasad, które prostym strumieniem trafiały do umysłów początkujących graczy. Kilka egzemplarzy rozdałem po ludziach i, z tego co wiem, wciąż są eksploatowane. Oczywiście zdaję sobie sprawę, że obdarowani mogą tak tylko gadać, by nie robić mi przykrości ;)

4. Basilica
W zeszłym roku Basilica była wyżej w rankingu. Jednak od tego czasu nie zagrałem ani razu, nad czym szczerze ubolewam. Chyba trochę jest za ciężka jak na moje obecne preferencje, ale wspominam ją bardzo dobrze. W kategorii polskiej gry chamskiej nie ma sobie równych.

5. Osadnicy: Narodziny Imperium
Podchodziłem jak do jeża. Nie lubię karcianek, nie podobał mi się 51. stan. Poza tym z dużą podejrzliwością spoglądam w kierunku gier Trzewika. Facet nakręca potworny hype, wręcz czuję się osaczony przez ten cały marketing. Paradoksalnie wzbudza to we mnie wewnętrzny opór i niechęć o zakupu. Tak naprawdę grę nabyłem tylko przez osobę Palmera. Kombinowałem tak: skoro Palmer leje mi regularnie tyłek w Brassa, to znaczy że łebski z niego gość. Bo ja, oczywiście, też jestem cholernie inteligentny, ale jednak przegrywam. A jeżeli to Palmer był głównym testerem Onych, to chyba źle nie będzie. Gra początkowo nie powaliła mnie na kolana, ale z każdą partią było coraz lepiej i lepiej. Zaryzykuję nawet tezę, że wśród karcianek to mój osobisty numer 2. Niestety mojego entuzjazmu nie podziela małżonka, dlatego nasz egzemplarz szuka szczęścia już na innym stole.