Choć tytuł może na to wskazywać, nie będzie o graniu z dziećmi, tylko o graniu mając dzieci.
Z początkiem grudnia zaliczyłem pokoleniowy awans i całkowicie spodziewanie, ale jednak gwałtownie, musiałem na jakiś czas zarzucić granie. Lekko nie było!

Obrazek ilustrujący wpis, ale – poza byciem elementem gier planszowych – nie mający z nim wiele wspólnego.

Przez pierwsze dwa miesiące nie było mowy o wyjściu gdzieś na dłuższe posiedzenie, ani o zaproszeniu ekipy do siebie.
Przez ten czas jednak pudełka patrzyły na mnie z szafy i chciałem im pokazać, że wcale nie zamierzam wynieść ich do piwnicy. Udało mi się w tym okresie napisać parę postów na Planszoholika, wziąłem też udział w Mathandlu, czytałem forum, BGG, czy oglądałem Dice Tower.

W końcu stwierdziłem, że trzeba sobie jakoś zacząć radzić i zagrałem kilka razy solo w Pandemię (grając dwoma graczami). Taki tryb całkiem się sprawdza. Wiadomo, że w więcej osób jest fajniej, ale w pojedynkę granie jak najbardziej ma sens. Z moich notatek wynika, że dwukrotnie przegrałem na trudnym poziomie i raz udało się wygrać na średnim.

Robiłem też podejście do Robinsona Crusoe. Niestety Robinson nie wpasował się w aktualny tryb mojego funkcjonowania, w którym w każdej chwili może zajść konieczność oderwania się od tego, co się akurat robi. Rozegrałem więc tylko jakieś pół scenariusza z mgłą. Odczucia jednak mam podobne do tych sprzed paru miesięcy, gdy pierwszy raz zetknąłem się z numerem 12 BGG (wówczas był niżej – wielki szacun za to osiągnięcie). Widzę, że gra jest fajna, ale za każdym razem gdy była propozycja grania w Robinsona w końcu wybieraliśmy coś innego. Gra Ignacego Trzewiczka jest, jak dla mnie, zbyt wymagająca w stosunku do tego, co sama oferuje. Długi czas rozkładania, sporo drobnych reguł, o których trzeba pamiętać i które trzeba automatycznie aktywować wraz ze zmianą tury lub jakimś wydarzeniem powodują, że dopiero bardziej zaznajomieni z grą, będą w pełni czerpać z niej przyjemność. A ponieważ jest to kooperacja, ze sporym prawdopodobieństwem jedna osoba wszystkim się zajmie, a pozostali prawdopodobnie nie będą do końca znali wszystkich zasad. Można to traktować jako zaletę, ale ja wolę wiedzieć w co gram i jak to robić. No i kooperacja nie jest moim ulubionym gatunkiem, stąd Robinson tak bardzo mnie nie wciągnął. Jednak widzę w nim wielki potencjał – też w pojawiających się ciągle nowych scenariuszach – który odwdzięczy się tym, którzy zagłębili się w grę.

Wracając jednak do perypetii z pojawieniem się spadkobiercy mojej coraz liczniejszej kolekcji planszówek – po jakichś dwóch miesiącach okazało się, że nie tylko trzeba, ale i można jakoś zorganizować sobie czas. Kilka razy udało się umówić większą ekipą i pograć po kilka godzin. O maratonie 19-4 rano mogę na długo zapomnieć, ale w miarę przyzwoite 21-1 udaje się co jakiś czas osiągnąć. Dzięki temu udało się pograć w więcej osób w Quarriors! (o tym kiedy indziej), czy Small World z dodatkiem Be Not Afraid.
Oprócz tego parę razy po pracy wpadł Majkos i rozegraliśmy klika partii w Summoner Wars, oraz przetestowaliśmy Small World na dwie osoby (da się, jest OK, ale mamy lepsze gry na dwóch).
No i z konkubiną zagraliśmy po kilka razy w mathandlowe  Wasabi! oraz Ticket to Ride: Szwajcaria  – mój ostatni nabytek w zestawie z mapą Azji. Ale o tym też będzie osobno.

Podsumowanie tego wszystkiego jest takie, że jeszcze dosyć długo nie będę miał tyle czasu na granie ile bym chciał, ale staram się wycisnąć z tego co jest co się da.

A spadkobierca rośnie, choć jeszcze trochę czasu minie zanim drobne elementy gier przestaną być dla niego atrakcyjne do połknięcia lub wchłonięcia. Niemniej, już powoli robię sobie listę tytułów, w które z takim dorastającym człowiekiem będę chciał spróbować pograć (Story Cubes, Pędzące żółwie, Rancho, a później Legendy Krainy Andor czy Mice and Mystics, które ma wyjść po polsku).

Wbrew podpisowi – obrazek jednak ma coś wspólnego z fragmentem wpisu – ciekawe czy ktoś zgadnie co to jest?