Ciąg dalszy karcianego szaleństwa. Zacząłem studia. Następnym kamieniem milowym był WarCry. Po dziś dzień nie mogłem uwierzyć, że ta gra nie odniosła takiego sukcesu jak M:tg. Karcianka w świecie Warhammera, gdzie budowało się własne armie. Jak wszystkie pozycje do tej pory, ta również opierała się na deckbuildingu, czyli każdy miał swoją unikatową talię, taką która lubił najbardziej grać. Każda karta prócz efektu miała swój numerek odpowiadający rzutom kostki 6 ściennej.  Im silniejsze karty wrzuciłeś – tym słabsze rzuty miałeś podczas walki. Trzeba było znaleźć odpowiedni balans między siłą kart, a siłą podczas walki. Najprawdopodobniej jedna z lepszych gier  w jakiekolwiek grałem. Miałem nawet swoje sukcesy na scenie turniejowej (między innymi dwukrotny drużynowy Mistrz Polski), która diametralnie różniła się od tej prezentowanej przez M:tg. Gra została skutecznie zabita przez producenta (Sabertooth Games). Kolejne dodatki tak mocno podnosiły siłę jednostek i kart, że w pewnym momencie stała się nie grywalna. Lecz mogę z czystym sumieniem powiedzieć, że byłem z nią od samego początku do końca (lata 2003-2007). Nadal powsiadam pokaźną kolekcję kart i nie zamierzam się ich pozywać.

W tym czasie nastąpił również niewielki powrót M:tg w zupełnie innej odsłonie. Nigdy nie maiłem jakoś dużo kart. Za to raz na trzy miesiące organizowane były turnieje, tzw. Prerelease. Chodziło się na nie z pustymi rękoma. Dostawało się 1 podstawkę i 2 boosterki i trzeba było z tego sklecić jakiś deck. Ponieważ szanse były mniej więcej wyrównane, również udawało mi się wpinać i tam na topowe miejsca. Jednak jak już wspomniałem wcześniej – scena turniejowa M:tg jest fatalna. Do tej pory przypominam sobie sytuację, gdy grałem na „pierwszych stolikach”(najlepsi gracze) z weteranem, który nie mógł uwierzyć, że dostaje baty od jakiegoś leszcza spoza elitarnego kręgu magicowców. Że nie wspomnę nawet, o czatowaniu na błąd przeciwnika. Nie na błąd taktyczny, na błąd w stylu „Ops! Wziąłem o jedną kartę za mało”. Od razu było „SĘDZIA!!”. Żadnych zasad fairplay nie uświadczysz. To nie zabawa. Nie na pierwszych stolikach. To WOJNA!

Oczywiście porzuciłem to po 5 takich turniejach. Gra powinna być przyjemna, a nie stresująca. Z kolegami graliśmy jeszcze we własnym gronie w inne karcianki. Między innymi daliśmy szanse Grze o Tron (wtedy jeszcze nie LCG), czy World of Warcraft. Były niezłe, ale nie wystarczające.

Dopiero po jakimś czasie przyszła kolej na Inwazję LCG. Kolejna większa pozycja w moim growym świecie. Jako człowiek, który nigdy nie przeznaczał dużo kasy na karcianki, rozwiązanie LCG (Living Card Game) dla mnie zbawieniem. Głównie dlatego, że za cenę 45 zł miałem WSZYTKIE karty z nowego dodatku. Taka kwota raz na miesiąc – stać mnie na to! Skończyło się narzekanie na to, że wygrywa ten co więcej kasy właduje. Wreszcie można było się skupić na składaniu talii jaką się chce, a nie składać taką, jakie się ma karty. Dopiero z czasem uświadomiłem sobie, że to również wysysa kasę. Nie tak może jak system CCG (Collectible Card Game), czy TCG (Trading Card Game). Lecz z czasem w przeliczeniu za władowane w to pieniążki mógłbym mieć ponad 3 drogie i duże gry planszowe rzędu Eclipse, Descent czy Mage Knight. Również oddałem go na MatHandlu z łezką w oku. Następuje koniec mojej Ery Karcianek.

Dopiero po tak długim czasie nastąpił renesans planszówek. Jakieś 2 lata temu. Nastąpił on dość nieoczekiwanie. Kumpel z pracy (którego znacie pod kryptonimem Kaszkiet) zaproponował niezobowiązującą partyjkę w Carcassonne. Zaskoczyło.

Dziś, jak prawie każdy planszówkowiec jestem na etapie „mamy tyle planszówek, że nie zdążyłem we wszystkie jeszcze zagrać”.

KONIEC