Szesnaście kart + znaczniki afektu to wszystko czego potrzebujemy, żeby zagrać w Love Letter. Masz mało czasu? Żaden problem! Nie masz zbyt wiele miejsca na stole, albo w ogóle nie masz stołu? Spoko, rozsiądź się na łóżku lub ławce w parku i graj!

Gracze wcielają się w rolę zalotników, którzy chcą zdobyć serce pięknej bla, bla, bla….
Po przetasowaniu kart każdy z uczestników partii otrzymuje jedną i zaczynamy. Gracz rozpoczynający dobiera kartę ze stosu, następnie z dwóch posiadanych wybiera jedną i wykłada ją przed sobą, wprowadzając w życie efekt wydrukowany na karcie. Kolejny gracz robi to samo co poprzednik itd. Gra toczy się do momentu aż wszystkie karty zostaną wyczerpane. Wówczas gracze pozostający w grze porównują wartości trzymanych w ręce kart i posiadacz najwyższego numeru wygrywa. W nagrodę otrzymuje znacznik afektu. Runda może skończyć się wcześniej, o ile na placu boju pozostanie wyłącznie jeden niewyeliminowany gracz. On też zostaje zwycięzcą rundy. Dla każdej liczby graczy (a można grać w składzie od 2 do 4 osób), określona jest liczba znaczników afektu, których zgromadzenie gwarantuje wygranie partii. I tyle!

Jak widzicie, gra ma wręcz banalne reguły. Efekty działania kart również nie należą do szczególnie skomplikowanych. Można wymieniać karty z przeciwnikiem, podglądać jego rękę, eliminować z rundy, jeśli posiadamy mocniejszą od niego kartę itd. itp. Typów kart niestety nie ma zbyt wiele, bo i cała gra jest skompaktowana do granic możliwości, ale ich efekty łączą się ze sobą, oferując kilka przyjemnych kombinacji prowadzących do odstrzału przeciwnika ;-). By wygrać przyda się trochę blefu, dedukcji i kombinowania, ale nie oszukujmy się – Love Letter to gra do bólu losowa, gdzie ślepy traf przy dobieraniu kart często będzie gwarantował zwycięstwo w rundzie. O jakiejś głębi nie ma tutaj mowy. Decyzji jest mało – wybieramy z dwóch zaledwie kart i liczymy, że przeciwnik nie ma w dłoni riposty. Jak ma to trudno, runda natychmiast się kończy i przechodzimy do kolejnej. Czasem gramy tak minutę, czasem półtorej, a czasem trzydzieści sekund (piszę o wariancie dwuosobowym, jedynym, który znam). Na tyle krótko w każdym razie, że losowość nie boli. Czysty relaks.

Grę polecam wszystkim, którzy cenią sobie grywalność, prostotę i niezobowiązującą rozgrywkę. Również tym, którzy niosą kaganek oświaty i krzewią wiedzę o grach planszowych w swoim środowisku. Love Letter można z czystym sumieniem pokazać żółtodziobom i będą zachwyceni.

Plusy

– bardzo szybka i dynamiczna rozgrywka
– krótki setup
– banalne zasady
– zajmuje mało miejsca

Minusy

– masakryczna losowość
– wygórowana cena jak na tę liczbę komponentów