Trochę już było wpisów o Dominionie na Planszoholiku. Nie będę więc zbytnio się rozpisywał na temat zasad i o co tu w ogóle chodzi. Zaznaczam, że grałem w podstawkę(Rozdarte Królestwo), a później także z dodatkiem Róg Obfitości.

Na wstępie chciałem nie zgodzić się z opinią, że w podstawce brakuje interakcji między graczami. Trzy ofensywne karty – Milicja, Wiedźma i Złodziej – potrafią wprowadzić sporo zamieszania. Gdy Złodziejami zajumałem ze 4 czy 5 Złociszy podczas jednej partii niezadowolenie współgraczy rosło wprost proporcjonalnie do mojej satysfakcji. A i zapchanie komuś ręki klątwami Wiedźmy, oprócz tego, że przynosi ujemne punkty sympatycznie potrafi zablokować wykonywanie akcji w niektórych turach. Milicja może i jest mniej odczuwalna, ale też potrafi czasem popsuć plany.

Mało to odkrywcze, ale najistotniejszą rzeczą w Dominionie jest jego mechanika. Można by tak napisać o każdej grze, ale chodzi mi w tym przypadku o to, że mechanika Dominiona jest zarówno jego największą zaletą, jak i wadą.

Zaletą, ponieważ to dzięki niej tak fajnie się w to gra. Gdy udaje się zasadzić soczyste kombo z kilku wcześniej dobranych przez siebie kart do talii czuć, że o to właśnie tutaj chodzi.
Z drugiej strony rozgrywka w Dominiona trochę nudnawo się zaczyna i trochę nudnawo kończy. Na początku każdy ma śmieciowe karty i niewiele ciekawego można z nimi zrobić. Za to pod koniec gry, gdy chciałoby się podominować swoją precyzyjnie uzbieraną talią trzeba się w zasadzie skupić tylko na kupowaniu Prowincji (chyba, że powinno się celować w wyższy poziom, którego nie udało mi się osiągnąć, czyli w kupowanie więcej niż jednej Prowincji podczas pojedynczej tury).

Pół biedy jednak podział na poszczególne etapy rozgrywki. Najgorzej jest gdy zadamy sobie pytanie: co my w tej grze w ogóle robimy?
Wydajemy pieniądze, które mimo to nie znikają z naszych zasobów. Chociaż posiadamy mnóstwo złota możemy wydać tylko tyle ile w danym momencie nam się niechcący wyciągnęło z sakiewki. W dodatku wszystko, czego nie wykorzystaliśmy w danej turze tracimy. Jest to wszystko troszeczkę bez sensu i cały pretekst zarządzania królestwem (które polega tylko na kupowaniu do niczego konkretnego nie służących ziem) jest mocno powierzchowny.

Gdy się ten fakt zignoruje, albo przynajmniej nie przywiąże do niego zbytniej wagi będzie się grało w Dominiona bardzo dobrze. Tury idą szybko, a sama rozgrywka zazwyczaj trwa około 20 minut. Jakiś czas temu mieliśmy nie-planszówkowe spotkanie ale m.in. z osobami, z którymi gram. Na początku było kulturalnie i integracyjnie, ale gdy później panie zagłębiły się w rozmowę my rachu-ciachu na małym stoliku rozłożyliśmy Dominiona i pyknęliśmy dwie partyjki.

Jeszcze kilka luźnych spostrzeżeń na koniec.
Przezabawna jest instrukcja, która wygląda jakby projektowano ją na komputerze z kartą CGA (czarno-biała plus wielkie wypalajace oczy plamy w kolorach cyan i magenta – niestety nie zrobiłem zdjęcia). W dodatku jest słabo napisana i zakręca dosyć proste zasady. Cała oprawa graficzna podstawki jest mocno przeciętna. Niektóre karty są paskudne, część jest średnia. Róg Obfitości prezentuje się dużo lepiej i część kart ma bardzo ładne rysunki (np. Błazen). Nie wpływa to jednak bardzo na grę, a obrazki spełniają swoje zadanie i po jakimś czasie przestaje się na nie zwracać większą uwagę.

Oczywiście bardzo fajną sprawą jest fakt, że poszczególne rozgrywki różnią się od siebie. Wykorzystuje się tylko 10 rodzajów kart w danej partii. Dzięki temu gra z dodatkami nie rozrasta się do niebotycznych rozmiarów, jak np. Carcassonne. Z drugiej strony fajnie byłoby poczuć, że ma się bardziej rozbudowaną grę dzięki rozszerzeniom, no ale nie da się iść jednocześnie w dwie strony. Ciekaw jestem bardzo dodatku Seaside, który wprowadza więcej zmian w rozgrywce, niż tylko nowe karty.

Jasna sprawa, że nie wszystkie karty są równie ciekawe – z niektórymi nie gramy prawie wcale, część pasuje tylko niektórym graczom, którzy namiętnie ich używają ku niezadowoleniu pozostałych. Ja nie przepadam za zestawami kart, które umożliwiają czasem nawet kilkukrotne przemielenie swojej talii w jednej turze (tak się zdarza gdy ma się np. wielu Posłów).

Wbrew niekoniecznie przychylnym opiniom na Planszoholiku mi się Dominion spodobał. Partie są szybkie i sprawdza się już przy dwóch osobach. Na BGG oceniłem go na 8.