Dziś znowu postanowiliśmy zdobyć K2. W zimę i to podchodząc od trudnej strony góry. Jeszcze nigdy nie udało nam się tego dokonać, nigdy też nikomu nie udało się pokonać Giorgiego w tę grę. Tym razem jednak moi himalaiści są szczególnie zdeterminowani i wierzą w ostateczne zwycięstwo.

Ja wybieram „żółtych”, Giorgi bierze „niebieskich”, Marta „czerwonych”. No to ruszamy w góry. Giorgi jako pierwszą wysyła swoją „dziewczynkę” (to ta figurka z bardziej zaokrąloną podstawką), pozostali startują „chłopcami”.

Na początku idzie się lekko, pogoda na dole jest dobra, więc każdy „ładuje akumulatory”. W trzecim ruchu przekraczamy 6 000 metrów. Zaczynają się schody. Pola nie dodają już aklimatyzacji, na dodatek pogoda się psuje. No i  od czegoś trzeba odjąć te cholerne punkty ryzyka. W piątym ruchu wszyscy zatrzymujemy się przed poziomem 7 000 metrów. Pójście wyżej kosztowałoby dziś utratę dwóch dodatkowych punktów aklimatyzacji.

Następnego dnia przekraczamy 7 000 metrów. Giorgi i Marta od prawej, ja od lewej strony góry. To trochę nie fair. Jesteśmy na tej samej wysokości, ale im gra daje o jeden punkt więcej. Na szczęście to jeszcze nie koniec wspinaczki. W kolejnej rundzie pora na pierwsze namioty. Marta się przeliczyła. Wzięty punkt ryzyka popsuł jej plany i zamiast trzech pól do góry mogła przejść tylko dwa. Starczyło jej jednaj na postawienie namiotu.

Teraz zapowiada się dobra pogoda (przynajmniej w grze pogodynka się nie myli). Pora więc na walkę o szczyt. Wygrywa ją Giorgi. Osiąga magiczne 8 611 m n.p.m. o jeden dzień przede mną i dwa dni przed Martą. W kolejnym ruchu schodzi i stawia namiot u podnóża góry, a wierzchołek osiągają kolejni himalaiści.

Następnych kilka dni poświęciliśmy na sprowadzenie jednych naszych alpinistów na dół oraz wypracowanie jak najlepszych pozycji startowych dla kolejnych. Niestety Marcie się nie udało. Załamanie pogody dopadło ją czternastego dnia na odcinku 6 000 – 7 000 metrów. W kartach pięć punktów ruchu, do tego dwa punkty ryzyka. Z sześciu wylosowanych kart żadnych aklimatyzacji, a szalejąca powyżej 6 000 metrów śnieżyca zabiera dwa punkty zdrowia… dwa ostatnie punkty zdrowia. Pionek Marty zszedł do samej granicy 6 000 metrów. Jeden punkt ruchu lub aklimatyzacji więcej i by przetrwał. Niestety nie wyszło.

Mi i Giorgiemu udało się zejść na tyle nisko, że naszym alpinistom nic już nie groziło. Mogliśmy przystąpić do szturmu na szczyt kolejnymi śmiałkami.

Walka zaczyna się na nowo. Walka o dogodną pozycję, walka ze zmęczeniem, z pogodą, walka o zwycięstwo.

Tym razem ja byłem najszybszy. Siedemnastego dnia wszedłem na szczyt moją „dziewczynką”,. Pozostały mi na ręce cztery punkty aklimatyzacji. Zostanę tu do jutra, żeby blokować Giorgiego. Nie patrzyłem, jakie karty mu zeszły – to nie poker – ale żeby mnie obejść potrzebuje pięć punktów ruchu. Nastał ostatni dzień. Wszyscy wykładamy karty na stół. Ja swoją aklimatyzację. Marta będzie schodzić w dół, trochę też się podleczy. A Giorgi… kurczę, trzy punkty ruchu w górę i poręczówka. Do tego bierze „zerowy” żeton ryzyka. Giorgi zaczyna. Wchodzi na szczyt i bezpiecznie wraca do namiotu poniżej. Ruchy innych graczy nie mają już znaczenia.

Gra się kończy. Obaj z Giorgim mamy maximum – po 20 punktów. Giorgi wszedł wcześniej na szczyt swoim pierwszym ludzikiem, ja byłem pierwszy drugim. Ale reguły są bezwzględne: „Jeśli więcej osób zdobyło tyle samo punktów, zwycięzcą zostaje osoba, która pierwsza zdobyła szczyt”. Znowu się nie udało go pokonać. Cóż, może następnym razem…

                                                                                                                      ŁUKASZ

                                                                                                                      WRZESIEŃ 2012 r.

PS.

Nie udało się też następnym razem… ani kolejnym… i tak do dnia dzisiejszego.