Część weekendu majowego spędzałem w otoczeniu rodziny, w tym w otoczeniu moich dwóch siostrzeńców. Oczywiście bardzo się wszyscy z tych spotkań cieszymy, jednak radość chłopaków musi być podkręcana prezentami, na które każdorazowo oczekują. Konsekwentnie staram się, by przynajmniej jeden z braci otrzymał planszówkę, a tym razem wybór padł na bardzo ciekawą wyścigówkę p.t. „Regatta”.

źródło: gigamic.com

„Regatta” to krótka karcianka symulująca pojedynek żaglówek. Tor każdorazowo możemy stworzyć wg własnego widzimisię dzięki dowolnemu rozstawieniu boi na stole czy podłodze, jednak układ zaproponowany w instrukcji sprawdza się chyba najlepiej. Mechanika jest banalnie prosta. W swojej turze gracz wykłada przed własną żaglówką dowolną kartę z pięciu posiadanych na ręce i następnie przesuwa figurkę łodzi zgodnie ze strzałką narysowaną na karcie. Na części kart znajdują się symbole specjalne pozwalające na ponowne wykorzystanie dołożonej karty jeszcze raz w tej samej rundzie lub wykonanie dodatkowego ruchu z użyciem kolejnej karty z ręki. W talii znajduje się również kilka kart ze słoneczkiem (tzw. flauta) – zagranie jej na łódkę przeciwnika unieruchamia ją na jedną turę. Każdorazowo gracz może również spasować – ma wówczas możliwości obrotu swojej łódki o dowolny kąt lub wymiany od jednej do trzech kart. Po zakończonym ruchu gracz dobiera do pięciu kart na ręce i kolejka przechodzi dalej.

Gra w jakimś stopniu przypomina mi „Pędzące żółwie”. Mamy tu wyścig, pięć kart na ręce, krótki czas rozgrywki. Gra Reinera Knizii dostarcza jednak dodatkowych emocji generowanych przez „tajne cele” i ma bardziej kompaktowe reguły. „Regatta” jest przeznaczona dla dzieci ciut starszych (myślę, że ok. 6+), pozwala na bardziej świadomą grę, jednak wybory są na tyle oczywiste, że nie trzeba się specjalnie starać, by dzieciaki toczyły równorzędną walkę o zwycięstwo. Jestem bardzo zadowolony z tego wyboru i szczerze polecam grę rodzicom dzieci w wieku wczesnoszkolnym. W naszym gronie był to wielki hicior ostatnich dni.

PS. Na koniec mała łyżka dziegciu w beczce miodu – wydanie jest bardzo ładne, ale mało praktyczne. Pudełko w kształcie sześcianu jest dużo za duże w stosunku do zawartości a łódeczki mają tendencję do wywracania się na stole. Więcej wad nie zaobserwowałem.