Po pierwsze witam wszystkich planszoholików po świętach a nadal jeszcze przed Nowym Rokiem. Bardzo chciałbym napisać, że przybrałem na wadze po świątecznych, jedzeniowych szaleństwach ale niestety nadal jestem chudy jak szkapa a to niestety przekłada się paradoksalnie na mój planszoholizm… A to w ten sposób się przekłada, że w obawie o przeciążenie kręgosłupa nie mogę nosić zbyt wielu gier w reklamówce jak idę do kolegów żeby grać… I np. wczoraj na nocne granie u Grzesia zabrałem tylko dwie gry… Muszę przytyć i nabrać tężyzny!! O nocnym graniu u Grzesia za chwilę a póki co jeszcze święta i prezenty. :) O wszystkich prezentach nie będę pisał, bo majtki i żele pod prysznic niekoniecznie muszą interesować odwiedzających tego bloga, napiszę więc o tym co nie tylko Tygryski ale i Stanleye lubią najbardziej. W tym roku, dzięki Dziadkowi Mrozowi, Świętemu Mikołajowi, Gwiazdorowi, Mikołajowi, Dzieciątku Jezus, Bocianowi (niepotrzebne skreślić), moja kolekcja gier powiększyła się o dwa tytuły. Były to:

K2– tak sobie wymarzyłem i tak dostałem,

Alexandros- zostałem bardzo mile zaskoczony :)

W tym drugim przypadku musiałem sobie poradzić z tłumaczeniem instrukcji, bo Alexandros dotarł do mnie w wersji językowej naszych przyjaciół Germanów ale zdobyta w sieci instrukcja angielska pozwoliła mi stworzyć wersję w pełni polską, którą spisałem i gdyby ktoś potrzebował to chętnie służę. Żony nie chciałem angażować- wtajemniczeni wiedzą, że ma ona niezwykły dar władania płynnie tym nieprawdopodobnie absorbującym i poetyckim językiem. W Alexandrosa jeszcze nie miałem okazji zagrać ale zapowiada się bardzo ciekawy teritory control nieco przypominający mi Mauerbauer. Natomiast jeżeli chodzi o K2, to skorzystałem szybko z możliwości rozegrania wariantu solo i wdrożyłem się w tajniki gry. I cóż? Bardzo, bardzo mi się podoba i dumny jestem, że to nasza, polska produkcja. Z przyjemnością śledzę jak z dnia na dzień pnie się coraz wyżej na BGG bo dla mnie jest to świetna pozycja. Grałem póki co na prostym szlaku przy letniej pogodzie i prostym szlaku przy zimowej pogodzie i ogromnie podoba mi się możliwość stopniowania trudności rozgrywki. I ważna rzecz. Niby tylko zagrywamy karty ale klimat i temat czuć dosłownie na każdym kroku. Im wyżej wejdziemy tym bardziej czuć zagrożenie, musimy dostosować nasze ruchy do zmieniającej się pogody, której prognozę znamy na najbliższe 6 dni (gra toczy się przez 18 dni) i do wysokości, na której znadują się nasi himalaiści. Dodatkowo gra bardzo dobrze się skaluje (rozgrywka od 1 do 5 graczy) a różne stopnie trudności, od wariantu familijnego do mocno mózgożernego powoduje, że może ona często lądować na naszym stole. Na moim w każdym razie będzie lądować. I na nowym stole marsa mam nadzieję też :)

Moja solo rozgrywka- łatwa trasa, letnia pogoda:

Tak więc z prezentów jestem wielce zadowolony. Z majtek i żelów pod prysznic też!

A teraz nocne granie u Grzesia. Jak już pisałem w reklamówce doniosłem (ledwo) dwie gry- Szoguna i K2 Plan był taki- zjawiam się u niego po 21.00, szybko dojeżdża Tomek i osadnik i gramy w Szoguna. Tymczasem wieczór potoczył się nieco inaczej i rzekłbym owocniej. Tomek i osadnik mieli lekki poślizg i na stole wylądowało K2, szybkie tłumaczenie zasad i ruszyliśmy we dwójkę z Grzesiem zdobywać szczyt. Bez szarżowania- prosty szlak, letnia pogoda. Poszedłem ostro do przodu już na stracie ale niestety zbyt mocno liczyłem na szczęście i powyżej 7000 tysięcy metrów pogoda zatrzymała mnie na dobre parę dni. Dodatkowo okazałem się jakimś sadystą i nie pozwoliłem mojemu himalaiście rozbić namiotu… W tym czasie (czy tam równolegle) Grzesiu spokojnie, popijając kawkę z termosu, wdrapał się wysoko, rozbił namiot, zdobył szczyt i wrócić do namiotu. Ja też rzuciłem się szybko na szczyt i schodząc z niego rozbiłem namiot ale mój himalaista krzyczał już głośno, że z tlenem to u niego nie do końca halo… Ostatecznie Grzesiu wdrapał się jeszcze drugim himalaistą na szczyt, mi już się to nie udało. Skończyliśmy z wynikiem 20 do 13 pkt. Popełniliśmy niestety fatalny błąd, przez jedną turę Grzesiu miał na jednym polu z namiotem dwóch swoich podopiecznych a pole to zgodnie z zasadami mogło pomieścić tylko jednego… Nasze (a bardziej moje) niedopatrzenie. Tak więc kto wie jak to by się mogło potoczyć… Nevermind- gra świetna!!!

Dotarł Tomek, osadnik nadal miał poślizg i Tomek wyciągnął swój prezent podchoinkowy- Wiochmena 2- wyścig furmanek. Ruszyliśmy w szaleńczy, pełen śmiechu wyścig, każdy swoją furą z sianem z dodatkowym bagażem 8 dzieci, które czasem intratnie wymienialiśmy na flaszki bimbru, żeby je obalić i mieć większy popęd (czyli szybciej jechać). Stwierdziłem, że nie lubię tej gry gdyż dwukrotnie mógłym wygrać ale zapominałem obalać tych nieszczęsnych butelek z bimbrem a koledzy byli bezwzględni w stosowaniu się do zasady „zakazu cofania ruchu”… Ostatecznie wygrał Tomek. A tak poważnie, to podobała mi się ta gra, przyjemna party games i kupa śmiechu z tekstów na kartach.

Gdy wreszcie dotarł osadnik (ten chyba nieźle podjadł w święta bo przyniósł pełną reklamówkę gier…) zasiedliśmy do Szoguna we czterech. Było już po północy ale twardzi jak widać byliśmy. Sporo już tu na blogu o Szogunie pisaliśmy i znów potwierdziło się, że to świetna gra. Piszę to mimo, że dostałem nieźle w… swoje prowincje… Ja po prostu nie jestem taki, że podobają mi się tylko te gry, w które wygrywam :) Graliśmy 2 godziny i 45 min. Pewnie byłoby krócej ale jak Grzesiu zaczął myśleć to rozłożyłem z osadnikiem na dywanie K2, żeby w międzyczasie walnąć partyjkę… (nie walnęliśmy, bo Grzesiu jednak skończył myśleć. Ale co by nie mówić, to myślenie wyszło mu na dobre bo wygrał. Ja pozostałem na szarym końcu i gdyby mur chiński był murem japońskim to moi przeciwnicy byliby na jego początku, a ja na jego końcu…

Rozstaliśmy się jakoś o 3.30 nad ranem. O mało co i nie wylądowałbym jeszcze u osadnika na partyjce K2 ale zdrowy rozsądek wziął górę- rozjechaliśmy się do domów.

Takich nocy właśnie życzę Wam drodzy moi planszoholicy w nowym roku! I nie tylko takich nocy ale także i dni! Wszystkiego dobrego i uśmiechajcie się dużo!!