Jak już sygnalizowałem wcześniej wróciliśmy szczęśliwie z wakacji. Korsyka jest piękna, choć ma parę minusów (ceny itp) – ogólnie wypoczęliśmy dobrze, a jakby ktoś się tam wybierał to możemy coś do lub od-radzić. Ale ten blog nie jest o wakacjach więc wracamy do meritum. Na wyspę spakowałem sprytnie 8 gier tak, że zmieściły się w 2 pudełkach. Oczywiście nie we wszystko się dało zagrać. Tradycyjnie rządzili Osadnicy z rozszerzeniem Miasta i Rycerze – miodzio. Po każdej partii 3 osoby były głodne rewanżu. Moje nieśmiałe próby zaeksperymetowania z innymi tytułami poniosły fiasko – El Grande nie chwyciło, Cytadela nie chwyciła, zamiast się uczyć nowych zasad lepiej zagrać rewanżyk w Osadników!! W sumie może trochę za wcześnie próbowałem namawiać do innych tytułów moich współgraczy – było nie było Osadnicy są naprawdę rewelacyjną grą i nie ma co się dziwić, że ludzie nie mają jej dość. Ja też satysfakcję z gier miałem dużą, ale czułem pewien niedosyt…

Otóż pod koniec sierpnia nabyłem 2 gierki pachnące nowością – Boże Igrzysko i Vasco da Gama. No i oczywiście nie mogłem się doczekać wypróbowania ich. Na wakacjach powoli zgłębiałem tajniki reguł, oglądałem chciwie żetony i planszę, ale po powrocie potrzebowałem jakiegoś mianiaka do próbnej partii – łoczywiście był to Stanley, jedyna znana mi osoba, która w poniedziałki może spać do 13!

Na rozgrzewkę w trójkę – dołączyła do nas moja miła -partyjka w Osadników z Catan + MiR. Nie wiem, czy żona mi wybaczy, że jej tak poblokowałem możliwości rozbudowy – jak mnie złoi następnym razem, nie będę mógł mieć do niej pretensji :)

Około północy Karolka poszła spać a ja rozpakowałem nareszcie Vasco da Gamę. Z tą grą miałem pewien problem – zasady jakoś nie układały mi się w spójną całość, nauczyłem się ich, ale nie mogłem sobie tej gry wyobrazić. Dopiero pierwsza partia daje obraz! było po prostu pięknie. VdG to gra o podobnej mechanice co Caylus, choć wydaje mi się o tyle bogatsza, że nie ma liniowego układu akcji – gracze mogą decydować i licytować, którą akcję wykonają najpierw. Wszystkie zasady połączyły się w spójną całość, ostania tura rozgrywki zrobiła się naprawdę zacięta. Mam przekonanie, że w trójkę czy czwórkę dopiero się ujawni cała maestria tej gry!!! Nie mogę się doczekać kolejnej partii. Zdecydowanie dobry zakup.

Ok 1.30 zacząłem Stanleyowi pokazywać Boże Igrzysko – grę Martina Wallace’a o historii Polski. Mechanikę szybko pojąłem, z resztą każdy kto pamięta Trylogię Sienkiewicza nie będzie mieć problemu z ogarnięciem zasad tego świata. Gra jest zasadniczo na ok 3 godzinki, realizm historyczny bardzo wysoki – odsiecz wiedeńska, powstanie Chmielnickiego. Must play!

Jako że pora była jeszcze wczesna – 2.00 Stanley zaprezentował mi nowy nabytek – Tinner’s Trail. Zasady w sumie proste, gramy partyjkę. Wrażenia? – na pewno lżejszy tytuł niż VdG, bardzo fajna mechanika (punkty czasu), muszę w nią zagrać z żonką – myślę, że się jej podoba.

Tym miłym akcentem zakończyłem urlop – szybka drzemka i do roboty ;)

Stanley – dzięki za granie. Boże Igrzysko czeka, musimy znaleźć jeszcze jednego wariata :)