Opole. Stary pub o klasycznym wystroju, drewniane ściany przesiąknięte zapachem palonego tytoniu. W tle przygrywa delikatna melodia spokojnego bluesa. Przy schowanym za filarem stole zebrały się osoby, które nie znały swoich historii, a jedynie dzieliły ze sobą tą krótką chwilę wspólnego wychylania skromnych ilości najtańszych trunków. Mimo rozmów o codziennym życiu, żadne inne spoiwo nie łączyło dusz przechodniów, którzy zatrzymali się w ciemnym lokalu. Lecz ktoś z kieszeni wyciągnął przedmiot, co swoim blaskiem i kolorytem przyciągnął powszechną uwagę. Jak szlachetny kruszec, pośród natłoku zwykłych spraw…

O czym mowa? Oczywiście o grze planszowej. Jednak zanim przejdę do meritum mojej małej wypowiedzi, pragnę się przedstawić. Jest to w końcu mój debiut na „Planszoholiku”. Nazywam się Adam i z góry przepraszam za przydługi wstęp, którego nie byłem w stanie sobie odmówić. Treehouse jest jednak grą, o której jeśli opowiedzieć nie w sposób nieco poetycki, stanie się w naszych oczach jedynie grą chłodnych kalkulacji i, choć w gruncie rzeczy taką jest, grzechem byłoby ograniczenie się jedynie do opisu jej zasad. Ale do rzeczy…

Treehouse, czyli w wolnym tłumaczeniu z języka angielskiego „domek na drzewie”, to wydana w 2006 roku abstrakcyjna gra logiczna projektanta Andrew Looney’a. Zamknięta, plastikowa tuba skrywa 15 pomysłowo ściśniętych piramidek w pięciu kolorach wraz z kostką i instrukcją gry. Wszystko w rozmiarze kieszonkowym, aby Treehouse była grą poręczną.

Efekt wizualny, zarówno przed, jak i po otwarciu pudełka jest… Fascynujący. Mieniące się w świetle piramidki przyciągają wzrok niczym drogie świecidełka, kostka intryguje swoją nietypowością, a ergonomiczność całego zestawu dopełnia obrazu. Treehouse, jak każda gra Looney Labs, jest zapakowana w jak najmożliwiej małe pudełko, które pomieścić ma jak najmniej zbędnego powietrza. Odważę się na małą dygresję i powiem, że od tej niewielkiej firmy powinni się nauczyć pakowania najwięksi dystrybutorzy gier. Mam nadzieję, że nie będę tu posądzony o reklamowanie LL.

Z zasadami tej gry jest już jednak, w moim odczuciu, gorzej. Na środku stołu ustawia się „domek” z trzech piramidek jednego koloru (każdemu kolorowi przyporządkowane są trzy piramidki: mała, średnia i duża), a gracze układają swoje piramidki w układ „drzewa” Celem jest takie wykorzystanie mocy, które wylosujemy na sześciościennej kostce, aby udało się odzwierciedlić ułożenie „domku” (RPA-Meksyk). O większości rozgrywki decyduje element losowy. Dlaczego więc we wstępie wspomniałem o chłodnych kalkulacjach?

Bowiem na tych zasadach nie kończy się „świat Treehouse’a”. Zestawy tej gry są częścią systemu gier planszowych Ice House. W Internecie znajdziemy około setki różnych zasad gier, w które możemy zagrać z naszym zestawem (do odkrycia towarzyskiego i logicznego potencjału Ice House polecam grę Twin Win!). Ponadto, gier tych ciągle przybywa. Większość z nich wymaga jednak posiadania więcej, niż jednego Treehouse’a, więc, jeśli chcemy ich spróbować, Ice House przestanie być tanim systemem.

Co więc ja widzę w tej grze? Cóż… Mam tylko jeden zestaw, grany był chyba jakieś sto razy w ciągu ostatniego roku. I jako główny atut Treehouse’a nie wymienię jego ogromnej żywotności, ale to, w jaki sposób potrafią na niego zareagować nawet zupełnie obcy ludzie. Treehouse jest grą idealną na przełamanie lodów. Dzięki swojej estetyce wykonania i uniwersalności (pod tym względem nie odbiega zbytnio od tryktraka, czy warcabów) zachęca do poznania zasad, a być może i poznania kolejnego człowieka ;).

Wszystko zależne jest oczywiście od współgraczy, jednak zapewniam, że z Treehousem nie będziecie mieli problemów w znalezieniu takowych nawet poza środowiskiem „planszoholików”.