Nieświadomy istnienia gier, w których można sobie wzajemnie pomagać, żyłem w przekonaniu, że najważniejsze w grze to popsuć innym szyki a samemu wygrać :) Jak wiadomo, nieświadomość to błogi stan i nie bardzo człowiek chce z niego rezygnować, ale mili koledzy i koleżanki zawsze chętnie zmącą spokój. Tak się stało i w tym przypadku. Pewnego dnia kolega zaproponował granie przy piwku w grę o ciekawym tytule Horror w Arkham (Arkham Horror). Nic mi ta nazwa nie mówiła do momentu, aż usłyszałem o realiach osadzonych w świecie „mitologii Cthulu” H.P. Lovecrafta. Ale zaraz miało być o grze Pandemic. Czemu zacząłem od Horroru w Arkham (o tej grze napiszę innym razem)? Mianowicie jest to pierwsza gra w trybie kooperacyjnym jaką miałem możliwość grać. Dzięki niej dowiedziałem się właśnie o grach gdzie można współdziałać przeciwko grze!

Od razu zainteresowałem się zagadnieniem gier kooperacyjnych i natrafiłem na Pandemica. Pierwsze co to mnie zainteresowała cena. Koszt to około 80zł co jak na grę planszową nie jest wysoką ceną. Opakowanie niezbyt duże z grafiką w klimacie naukowym. W pudełku da się utrzymać porządek, aczkolwiek dwie przegródki na karty są po prostu „badziewne”  i rozpadające się.

W opakowaniu plansza wielkości około 4xA4 wykonana na bardzo grubym papierze, co zapewnia doskonałą trwałość.

Instrukcja bardzo zwięzła i pozwala na bardzo szybkie przyswojenie zasad i rozpoczęcie rozgrywki. Do tego zestaw kart do gry (w tym epidemii i kart specjalnych), infekcji, ról i kart pomocy.

Oczywiście nie obejdziemy się też bez drewnianych znaczników chorób, 6 stacji badawczych, 5 pionków graczy, 4 żetonów szczepionek i 2 pomocniczych żetonów.

Żeby dodać trochę klimatu mamy też kartę z opisem występujących w grze chorób a są nimi: wąglik, (o) cholera, dur brzuszny i SARS.

Po przygotowaniu wszystkiego zgodnie z instrukcją, można przystąpić do gry. Każdy z graczy (od 1 do 4 – tak, można grać samemu) ma innego specjalistę. Można np. być naukowcem, który potrzebuje tylko 4 kart danego koloru (zamiast 5) by odkryć szczepionkę lub ekspertem operacyjnym, który może zbudować stację badawczą bez tracenia karty miasta. Celem wszystkich graczy jest wspólne wynalezienie szczepionek na wszystkie choroby i jednoczesne zapobieganie wybuchom pandemii. Aby tego dokonać, każdy z graczy może wykonać co turę 4 dowolne akcje z dostępnych 8 typów. Możemy się m.in. podróżować, usuwać choroby, odkrywać szczepionki, wymieniać się kartami. Wynalezienie szczepionki polega na zgromadzeniu 5 kart danego koloru przez jednego z graczy i przerobieniu ich w stacji badawczej na zbawienne preparaty. Wszystko to aby przechytrzyć wredne choróbska. Zadanie nie jest łatwe, gdyż co turę infekowane są nowe miasta a w końcu przyjdzie jedna z epidemii i wtedy mamy ‚przechlapane’. Nie daj Boże dojdzie do pandemii – wtedy mamy małą reakcję łańcuchową na planszy i zaczynamy się pocić (chyba gorączka wywołana, którąś z chorób).

Gra jest dość trudna (i bardzo dobrze). Wygrywamy tylko jak wynajdziemy wszystkie szczepionki a przegrać możemy gdy skończą się znaczniki danego koloru lub wybuchnie 8 pandemia czy też w skończą się karty do gry. Z góry jesteśmy skazani na zagładę ludzkości. Stopień trudności możemy modyfikować poprzez użycie od 4 do 6 kart epidemii. Przy 4 epidemiach jeszcze nie jest tak źle, ale przy 6 gra jest już o niebo trudniejsza. Oczywiście gra nabiera wartości przez to, że jest trudna. Co było gdybyśmy za każdym razem wygrywali? Pewnie po dwóch rozgrywkach uznalibyśmy, że już żadne wyzwania nas nie czekają i odłożylibyśmy grę w kąt, a tak wracamy co jakiś czas do niej, żeby w końcu uratować Świat!

Moja rekomendacja: KUPUJ po cenie rynkowej. Może w pudełku nie ma zbyt wiele, ale zabawa jest warta tej ceny. Dodatkowo gra jest świetna dla osób, które nie lubią z kimś przegrywać lub w ogóle rywalizować. Z grą przegrywa się wspólnie, więc nie przyjmuje się tego aż tak osobiście.